Nocny pościg (Run All Nihgt), reż. Jaume Collet-Serra

Nocny pościg (Run All Nihgt), reż. Jaume Collet-Serra

To w gruncie rzeczy przede wszystkim dramat psychologiczny. Wcale nie mówię, że jakiś wybitny, raczej płaski, jednak taka przynależność gatunkowa, to siłą rzeczy co najmniej piętro wyżej niż „kino akcji”. Jeden z punktów daję właśnie za odwagę tej próby, jakkolwiek dość naiwnej. Dramatyzm tego dramatu jest tak baśniowy, że nie da się traktować całkiem poważnie i od razu wiadomo, że chodzi o wkurzenie widza.

Liam Neeson jako Jimmy Conlon jest już tak do przesady zrobiony na ofiarę, że żadna konwencja tego nie udźwignie.

Triki z fruwającą po mieście kamerą są zupełnie niepotrzebne. Za parę lat będzie się o tym mówić (jak w wielu innych przypadkach), że była taka głupia maniera w roku 2015, ale na szczęście już nikt tych bzdur nie uprawia.

Sekwencja walki między wagonami niestety długa i nudna, chociaż pięknie sfotografowana. Ale piękne, poprawne fotografie to obecnie standard, a nie wyjątek. Podobnie przynudza sekwencja finałowa – walka w lesie. Dostajemy tam symboliczną łopatologiczną powtórkę ze wszystkich westernów rozliczających upadek Dzikiego Zachodu na rzecz Nowego Wspaniałego Świata z jego uporządkowaniem. Pojawia się nawet winchester model 1873, zabieg pretensjonalny i nie na miejscu. Odbieram karne dwa punkty za dziecinadę, nachalność i prostactwo symboliki.

Aczkolwiek miło się bawiłem przy tych stertach trupów.

5/10